||Ασπόνδυλα

​

Τα ασπόνδυλα είναι η μεγαλύτερη κατηγορία ζωικών οργανισμών, η οποία περιλαμβάνει πολλές επιμέρους κατηγορίες ζώων, οι κυριότερες είναι:

- Οι σπόγγοι

- Τα κνιδόζωα ( π.χ. οι μέδουσες, τα κοράλλια)

- Οι σκώληκες

- Τα αρθρόποδα (π.χ. οι αράχνες, οι σκορπιοί)

- Τα καρκινοειδή (π.χ. οι αστακοί , οι γαρίδες)

- Τα έντομα

- Τα μαλάκια (π.χ. σαλιγκάρια, μύδια, καλαμάρια, σουπιές)

- Τα εχινόδερμα (π.χ. αχινούς)

​

Σύμφωνα με το κόκκινο βιβλίο απειλούμενων ζώων, ο αριθμός των ειδών ασπόνδυλων που έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα είναι περίπου 27.000, από τα οποία περίπου 4.000 είναι ενδημικά. Υπάρχουν δε, τουλάχιστον 15.000 είδη που δεν έχουν εντοπιστεί. Υπολογίζεται επίσης ότι τουλάχιστον το 10% των ειδών (δηλαδή 2000-3000) κινδυνεύει να εξαφανιστεί, αν και δεν είναι γνωστό πόσα και ποια είδη κινδυνεύουν. Στο κόκκινο βιβλίο από τα 591 είδη ασπόνδυλων που αξιολογήθηκαν, τα 297 εντάχθηκαν σε κατηγορία κινδύνου ενώ 80 είδη, χαρακτηρίστηκαν ως Ανεπαρκώς Γνωστά. Από τα είδη που εντάχθηκαν σε κατηγορία κινδύνου, το 46% αξιολογήθηκε ως Κρισίμως Κινδυνεύοντα, το 22% ως Κινδυνεύοντα και το 32% ως Τρωτά

​

Οι βιότοποι που συναντώνται τα πιο απειλούμενα είδη είναι οι σπηλιές αλλά και οι υγρότοποι ( τα γλυκά νερά γενικότερα), οι αμμώδεις ακτές αλλά και οι θαλάσσιοι βιότοποι όπου ζουν για παράδειγμα οι σπόγγοι, τα μαλάκια, τα καρκινοειδή και τα εχινόδερμα. Η σημαντικότερη απειλή για τα ασπόνδυλα είναι οι ανθρώπινες δραστηριότητες, οι οποίες  ευθύνονται για την καταστροφή των ενδιαιτημάτων τους. Η ρύπανση των γλυκών νερών και της θάλασσας, οι πυρκαγιές των δασών, η αλόγιστη χρήση εντομοκτόνων είναι μερικά παραδείγματα. 

​

Κάποια ασπόνδυλα περιλαμβάνονται στην Οδηγία των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ, στη Σύμβαση της Βέρνης και της Βαρκελώνης και ειδικά στο Πρωτόκολλο για τις Ειδικές Προστατευόμενες Περιοχές και τη Βιολογική Ποικιλότητα στη Μεσόγειο, στη Σύμβαση CITES και στους αντίστοιχους κοινοτικούς κανονισμούς. Επίσης τα είδη που βρίσκονται μέσα σε περιοχές Natura 2000, σε εθνικού δρυμούς και άλλες προστατευόμενες περιοχές προστατεύονται εν μέρει,  επειδή όμως είναι γενικότερα άγνωστα, δεν υπάρχουν ειδικά μέτρα για τη διατήρησή τους.